Padjelantaleden

Na meerdere korte trekkings, hebben we in 2016 besloten om een langere trekking te gaan doen. We hebben ons goed voorbereid, getraind en reisverslagen van anderen gelezen en de juiste spullen ingekocht en ingepakt. De keuze is gevallen op de Padjelantaleden in Zweeds Lapland. Lees prachtige natuur, rust en stilte en een uitdaging van zo’n 12 dagen wandelen in the middle of nowhere. Back to basic.

We wandelen in zo’n tien, twaalf dagen van het zuidelijke Kvikkjokk naar het noordelijker gelegen Anonjalme. Het is zo’n 140 kilometer, daarnaast willen we nog een uitstapje maken naar Sarek NP. Iedere dag zo’n 15 km wandelen, afhankelijk van de omstandigheden. We hebben geen haast en doen het op ons gemak, zodat we ook een rustdag kunnen nemen wanneer we daar behoefte aan hebben.

Van het noorden naar het zuiden of andersom?

Het voordeel van Kvikkjokk naar het noorden te wandelen is dat je met de wind en zon in je rug loopt, daarnaast is het laatste deel, volgens de verslagen van anderen, mooier. Het is altijd leuk om het mooiste voor het laatst te bewaren toch? Nadeel is dat de bevoorrading in het zuiden makkelijker zou zijn. Er zijn daar namelijk meer STF hutten. Toch besluiten we om van zuid naar noord te wandelen. We hebben voor zes dagen eten bij ons en gaan ervanuit dat we in Staloluokta kunnen bevoorraden.

Het weer is de onvoorspelbare factor. De vooruitzichten zijn op moment van vertrek prima. Maximumtemperatuur zo’n 13 tot 15 graden, prima wandelweer! ’s Nachts zal het kwik dalen naar zo’n 3 graden. Het zou redelijk droog moeten blijven en dat vinden we een fijn vooruitzicht.

Een heenreis in acht ettapes

De heenreis is er één van vele etappes! We gaan met de trein naar Brussel, we vliegen naar Warschau, hebben daar een korte stopover en vliegen dan de volgende dag door naar Stockholm. Hier nemen we de nachttrein naar Boden. Vervolgens met de trein van Boden naar Murjek en dan de bus naar Kvikkjokk met een overstap in Jokkmokk. Ten slotte brengt een bootje ons naar het beginpunt – Bobacken- het startpunt van de Padjelantaleden!

Onderweg, tijdens de stop in Boden, hebben we de extra missie om een boodschap te doen: we halen daar gas bij de Intersport. De reis verloopt prima, maar duurt al met al wel lang. Dus we zijn blij als we twee dagen en nachten na vertrek in Kvikkjokk aankomen. De omgeving hier is prachtig, schitterende meren en de lucht is strakblauw.

We hebben om zes uur afgesproken met Bjorn (van Battrafik http://www.battrafikikvikkjokk.com/) die ons naar Bobacken zal brengen. Na een kwartiertje wachten komt Bjorn en vertelt dat zijn vrouw wandelaars aan het halen is van de Kungsleden. Als ze er is zal ze ons direct naar Bobacken brengen. Zo gezegd, zo gedaan. Rond half zeven nemen we plaats in de sloep en worden we naar het startpunt gebracht. We hebben er zin in.

Start in Bobacken

We starten en wandelen een korte etappe richting Nunjes. Het pad is prima. We wandelen door berkenbos, met weelderige begroeiing van bloemen en hoog gras.  Na  het tappen van water gaan we op zoek naar een plekje voor de tent. Bij de verschillende bruggen zijn aantrekkelijke plaatsen om je tent op te zetten, makkelijk dicht bij de rivier. Als de tent eenmaal staat, maken we pasta bolognese en na een kopje thee duiken we onze slaapzakken in. Het is tien uur maar nog hartstikke licht!

Gewekt door een helikopter op het ‘rustige’ pad

Na een koude nacht worden we ’s morgens gewekt door een helikopter, die werknemers afzet. We zijn direct klaarwakker! Na een bad in de rivier en een ontbijt, pakken we in. Dit duurt langer dan verwacht, toch even wennen waar alle spullen het makkelijkste zitten. Ondertussen komen er al flink veel wandelaars langs. Meer dan verwacht….dit was toch het rustige pad? De wandeling naar Nunjes valt ons een beetje tegen. We moeten er duidelijk nog inkomen. Na een break met een opkikker kunnen we er weer tegenaan.

Het deel naar Tarrekaise is mooi en afwisselend. We zien veel leuke tentplekjes maar het is nog veel te vroeg om te stoppen. Zul je altijd zien dat er dan een hele tijd geen leuke plek meer is …. We komen langs een schiereilandje in de rivier en hier zetten we de tent op. Het is snel fris en na het eten duiken we ons nest in.

Wakker worden met verse sneeuw op de bergen

Deze nacht lijkt het heel koud en helder te zijn, maar rond een uur of vier begint het te regenen. En het houdt niet meer op. Op de bergen zien we verse sneeuw. We pakken nat in en starten pas laat met wandelen. Het pad is modderig en het lopen gaat moeizaam. De plankenpaden liggen regelmatig volledig onder water en we glibberen meerdere keren weg. De alternatieve paadjes naast het eigenlijke pad kosten meer tijd en energie. 

Na de afslag richting Piekeshaure moeten we een flinke rivier doorwaden. Het lukt niet om de voeten droog te houden, maar ze konden niet natter worden.We zijn er na een uur of vijf klaar mee en zetten vlakbij het pad onze tent op. Het regent nog steeds. De maaltijd doet ons goed, maar we liggen opnieuw vroeg in bed.

Pauze met snickers en cola

De volgende ochtend worden we vroeg wakker, het is droog! We pakken vlot in en gaan op pad. Bij de laatste STF hut Sammarlappa hebben we een korte break. Deze hut ligt mooi en het is aantrekkelijk om hier te pauzeren met een colaatje en een snicker. Het winkeltje is klein, meer een plank met wat spulletjes. Maar we zijn er blij mee.

Nieuwsgierige rendieren

Na de hut volgt een klim en veel plankenpaden. De omgeving is prachtig. We passeren nu ook de grens van het Padjelanta NP. We vinden een mooi tentplekje in de buurt van stromend water. We zetten de tent op en genieten van het avondzonnetje. Heerlijk! We krijgen gezelschap van wat rendieren die erg nieuwsgierig zijn… Na een wasbeurt in de rivier kunnen we schoon gaan slapen.

Het wandelen gaat de volgende ochtend soepel. Het weer is goed en de omgeving heel afwisselend. Vlak voor de Tarraluopal hut moeten we een rivier doorwaden. Bij de hut staat de huttenwaard  ons al op te wachten. Hij kon ons al van verre aan zien komen. Het blijkt de vertrekdag te zijn van de waard, hij wordt straks opgepikt door een helikopter. Zijn small shop is vrijwel leeg… we beginnen ons wat zorgen te maken over de bevoorrading. De waard geeft aan dat het seizoen bijna ten einde is…mmm het is 15 augustus. Er zullen toch tot zeker half september nog wandelaars in dit gebied gaan wandelen. Overigens zien we weinig andere wandelaars… na de eerste etappes is het erg rustig, vijf of tien wandelaars per dag.

Boven de boomgrens

Na de lunch wandelen we dverder. We zijn nu boven de boomgrens en we vinden de omgeving prachtig. Als de zon ook nog doorbreekt zijn we helemaal happy. Stille bergmeertjes, ruige rotsen en hoge bergen met een sneeuwdek op de achtergrond. We genieten.
Later op de dag wordt het frisser. Vlak voor Tuottar hut stoppen we. Het is lastig zoeken naar een geschikte tentplaats. Alles is schots en scheef en erg veel rotsen. En uit de wind staan wordt helemaal een uitdaging.

Mooi etappe naar Staloluokta

De etappe van Tuottar naar Staloluokta is prachtig. Het wandelen gaat lekker. De omgeving ruig en mooi. Na zo’n 11 kilometer komen we bij een brug. Prima plek voor een pauze. Het deel hierna is minder spectaculair, bijna saai. Vlak voor Staloluokta is het weer wat afwisselender.  We slaan onze tent op langst het strand aan het mooiste meer van Zweden. Het ligt er echt heel rustig bij.

Bevoorraden in Staloluokta

Staloluokta is een samenviste, een plek waar samen hun huis hebben en waar ze jagen, hun rendieren hoeden en vissen. Het is een kleine gemeenschap. De winkel is eigenlijk meer een kiosk met meerdere planken. De samen zelf eten voornamelijk zelf gebakken brood, vis en eland. Alle producten zijn flink duurder dan in de STF hutten. Deze plaats ligt het verste (80 km) van de bewoonde wereld en alles moet aangevoerd worden met een heli, dit drijft de prijs flink op. Een trekkingmaaltijd kost hier 16 euro per stuk per persoon…We puzzelen dus even wat we precies aan gaan schaffen en hoe we het creatief op kunnen lossen.

Rustdag tussen helderblauwe meren

Vandaag hebben we een rustdag. We wandelen een eindje richting Arasluokta, maar na een paar kilometer zetten we onze tent weer op. De lucht is strakblauw, het is een prachtige dag. We genieten van de schitterende omgeving, zonnen en zwemmen in een meer. 

De wandeling naar Arasluokta is een heftig stukje, veel stijgen en dalen door meerdere kloven die uitgesleten zijn door de vele riviertjes en stroompjes. Aan de linkerzijde zien we het grote meer en in de verte zien we de hut al liggen. Maar het pad maakt een omtrekkende beweging, dus het duurt even voordat we er zijn.

Vers Tunnbröd van de samen

Eenmaal bij de hut aangekomen wenkt een samenvrouwtje ons naar haar winkeltje. Ze heeft gerookte vis en rendiervlees, dat ze laat proeven. Ze heeft ook vers Tunnbröd. Dat ruikt en smaakt prima dus dat kopen we! We lunchen lekker aan de steiger in de kleine nederzetting, hierdoor missen we de afslag, dus als we weer verder wandelen zijn we even het pad kwijt…. Door terug te lopen naar de hut is dat gelukkig zo opgelost. Ik heb inmiddels blaren, dat is minder fijn.

Bijna 100 kilometer

Na Arasluokta lopen we op een hoogvlakte, we passeren een gigantische hangbrug en het deel richting Laddejakka is heftig omdat het maar blijft stijgen. Het is inmiddels het einde van de dag, we zijn eraan toe om te stoppen. Inmiddels is het grijs en waait het flink. Het zoeken naar een geschikte tentplaats en water is een uitdaging hier. Uiteindelijk lukt het. Er komen een stel rendieren langs, en dan klaart het weer wat op en ziet de omgeving er ineens veel beter uit. De 100 kilometer grens is bijna bereikt.

Overnachten bij het Driebruggenpunt

De volgende dag wandelen we in wisselvallig weer naar Laddejakka en vervolgens naar het Driebruggen punt. De hut ligt erg mooi en zeker het laatste stuk maakt indruk, een mooie stroomversnelling voordat je bij de hut bent. Ook hier kunnen we brood kopen. Fijn! Na de hut volgt een steile helling en daarna wederom een vlakte met uitzicht op het Vastenjaure meer. We zien kleine samendorpen op de eilandjes in het meer… dan woon je echt afgelegen.

Bij het Driebruggenpunt vinden we een geschikte tentplek, uit de wind en aan het stromende water van de Vidjaguojkke. Na een goede nachtrust worden we wakker met een zonnetje dat enorm haar best doet tussen dreigende dramatische donkere wolken. Het levert prachtig licht op.  Het eerste deel wandelen we door afwisselend gebied, we lopen boven de uiterwaarden van de rivier. In die vlakte lopen verschillende rendieren.

Bevoorraden voor we naar Sarek NP gaan

In de loop van de middag komen we aan bij de Kisuris hut. We zijn heel benieuwd of we hier kunnen bevoorraden voor de laatste etappes. De waardin heeft een voorraadje gedroogd rendiervlees maar dit moet drie uur wellen, dat is dus niet praktisch. Ze heeft verder weinig keuze. We kiezen voor soep, gehaktballen in blik en noodles. We hebben nu eigenlijk niet genoeg warm eten. Gelukkig is er wel vers brood. Verder kopen we chocola en cola en een kwart blikje gas.

De weg naar Sarek….

Eenmaal weer op pad gaat het richting Sarek. We nemen bij de eerste brug een pad naar het oosten. Er staat geen bordje of iets dergelijks, maar in eerste instantie lijkt dit het juiste pad te zijn. Na een tijdje zijn we het spoor bijster. Achteraf blijkt dat we te vroeg afgeslagen zijn. Maar dat wisten we toen nog niet. We volgen verschillende paadjes in de juiste richting. Met name het eerste deel is lastig. Als we eenmaal op de open vlakte lopen hebben we beter zicht waar we zijn.

We zien de Akka en de Kisuris liggen. We bestuderen de kaart en besluiten dat we eerst maar eens een plekje voor de tent gaan zoeken. Morgen weer een dag! Ons idee is hier een aantal dagen te staan en te genieten van de ruige omgeving, voordat we het laatste deel van de Padjelantaleden wandelen. Na het eten komen er grote kuddes rendieren langs, een prachtig gezicht. De bergen liggen er later op de avond in het zachte zonlicht heel mooi bij.

Rustdag in Sarek

De volgende ochtend schijnt de zon weer. We pakken in en gaan op zoek naar het juiste pad. In plaats van de Kisuris rivier hadden we gisteren de Akka rivier moeten volgen. Dit doen we alsnog en we zetten onze tent al vrij snel weer op bij wat berkenboompjes aan de rivier. We doen rustig aan vandaag en genieten van de omgeving. Het is jammer dat we onze voorraad moeten rantsoeneren, we beginnen toch wel trek te krijgen.

De dag erna verzetten we onze tent  tientallen meters verderop, het plekje was minder idyllisch en vooral minder vlak dan we dachten. Als de tent staat maken we een dagwandeling. Daarbij volgen we de rivier. Het pad is redelijk duidelijk tot aan een privéhut, daar houdt het op. Bij ieder nat stuk (en dat zijn er veel) missen we de planken, want aan planken doen ze niet in Sarek. Het zicht op de bergen verandert voortdurend, de omgeving is indrukwekkend.

Drukte op de Padjelantaleden

Eenmaal terug op de Padjelantaleden wandelen we de volgende dag zo’n 12 km richting Akka. We komen veel wandelaars tegen. Het is hier net als de eerste etappes een stuk drukker. Gek hoe snel je eraan went om bijna geen mensen te zien. We lopen in een groen dal, veel plankenpaden en veel lage begroeiing. We zien dat de herfst in aantocht is, de bladeren verkleuren en er staan her en der paddenstoelen. We vinden een mooi plekje voor de tent op een heuveltje aan de voet van de Akka, beschut door bomen.

De laatste kilometers en genieten van versgebakken cake

De volgende ochtend is het koud. De zon zit nog verstopt achter de Akka. We kunnen met het laatste restje gas nog een kopje thee en koffie maken. We wandelen de laatste kilometers naar de Akkastugorna. Vreemd dat het er bijna op zit. Bij Anonjalme is een schattig cafeetje waar Samenbrood met kaas te koop is én versgebakken cake. Heerlijk! Dat smaakt echt heel erg goed.

De geneugten van een STF hut

De boot naar Vastaluokta en Ritsem is precies op tijd. Aan de overkant in Ritsem wandelen we van het haventje naar de hut. De STF hut zit al behoorlijk vol. We gaan op het campingveldje staan. Er is een winkel met lekker eten, een goed uitgeruste keuken en een heerlijke douche. We genieten volop van al deze fijne dingen maar moeten ook wennen aan de drukte en aan al het geluid!

We hebben ruim 160 km gewandeld. Een schitterende ervaring rijker gaan we huiswaarts. Twee dagen reizen, via ongeveer dezelfde etappes als op de heenweg en we zijn thuis.