De ideale herfstbestemming is wat ons betreft Écrins/Queyras. Een ruige bergwereld, met snelstromende rivieren, watervallen, liefelijke valleien en hoge drieduizenders. En je kunt er heerlijk rustig wandelen!
Het hele gezin samen
Eens in de zoveel tijd plannen we een vakantie met onze volwassen kinderen. Deze vakantie naar Frankrijk zat al in de pijplijn maar werd uitgesteld door Covid. Herfst 2021 is het alsnog zover en reizen we af naar de uitlopers van de Alpen. Milou en Silas zijn van de partij, Pepijn volgt later in de week voor een lang weekeinde. Heerlijk dat we samen van onze passie, het wandelen in de natuur, kunnen genieten.
Uitvalsbasis
We hebben gekozen om op een centrale plek te overnachten. Gîte Pain du Sucre ligt net buiten Guillestre. Guillestre ligt ten zuidwesten van de Queyras, het is prettig stadje met winkels en supermarkten en een aantal restaurants.
Vanuit Quillestre rijd je vlot richting Ceillac (zo’n halfuur), de Italiaanse grens/Refuge Agnel is zo’n uur rijden en richting Col de Izoard is ook ongeveer een halfuur. Wil je de oostelijke Écrins bezoeken dan kost dat een halfuur tot uur. Briancon ligt op een uurtje rijden. Er liggen ook een aantal wandelpaden langs het terrein.
Onze gîte
Deze accommodatie biedt plaats aan zes personen, met vier personen is het een prettig verblijf. De ruimte bestaat uit een woonkamer annex keuken, twee slaapkamers beneden en een vide met drie slaapplaatsen boven. Verder een douche, wastafelruimte en toilet. Er is een warme kachel. Buiten kun je overdekt zitten of aan een picknicktafel in de tuin. Het uitzicht van het terrein is werkelijk fantastisch. Je kijkt uit op de bergen van de Queyras en de Écrins, maar ook op de ruige Gorge du Guil. De Guil stroomt honderden meters lager langs het terrein. De tuin en omgeving staat vol prachtige bomen en we voelen ons direct thuis hier.
Wanneer je met meer personen wilt overnachten heb je ook de mogelijkheid om het Chalet te huren. Dit is een stuk duurder, maar ook wel wat luxer ingericht. Het biedt plaats aan 8 personen. Beide accommodaties kun je via Gites.nl huren.
Wandelingen
We hebben verschillende wandelingen gemaakt. Die hebben we gekozen aan de hand van artikelen op Oppad.nl van Noes Lautier en de gids die zij en Robert Eckhart hebben geschreven: ‘Met uitzicht op de Écrins’. Hierin staan zo’n 71 dagtochten en meerdaagse tochten. Het gidsje biedt een duidelijke beschrijving, een kaartje, foto’s en praktische info. En natuurlijk voorpret! Hier vind je meer info over de gids.
Glacier Noir, indrukwekkende bergwereld
De eerste wandeling die we maken is naar de Glacier Noir (2510 m). We starten bij de parking Pré de Mme Carle. Een groot parkeerterrein waar nu bijna geen auto’s staan. Dit is een populair startpunt, want hiervandaan kun je ook naar de Glacier Blanc, een andere grote gletsjer. Schijnbaar kun je hier in de zomer in avondvierdaagse stijl naar boven….Nu hebben we de prachtige bergwereld voor ons alleen!
We wandelen door een mooi lariksbos. De Lariks verkleurt fenomenaal, de oranje gloed steekt prachtig af tegen de felblauwe lucht en de grijze rotsen. Al snel klimmen we omhoog en hebben we uitzicht op de prachtige vallei.
We krijgen meer en meer zicht op de gletsjer en de omliggende bergen: Pic Sans Nom (3913 m), Pic de Coup de Sabre (3699 m) en Allefroide Centrale (3927 m). Via een smalle morene rug vervolgen we onze weg. Er staat een bordje bij ‘Delicate passage’! En inderdaad moet je hier goed opletten want sommige stukjes zijn erg smal en lastig. Terwijl je afgeleid bent door al het moois om je heen. Eenmaal bij de gletsjer genieten we van het mooie uitzicht terwijl we onze meegebrachte lunch opeten. Er zijn slechtere plekken te bedenken om te picknicken. We spieden rond of we gemzen zien, maar helaas is dit niet het geval.
Silas trekt nog een stukje verder want wil doorlopen tot het einde, wij keren terug via de morene rug. De zon zit nu achter de bergen en een groot deel van de wandeling vervolgen we in de schaduw, het is dan behoorlijk fris (maar een paar graden boven nul). Gelukkig krijgen we het weer warm van het wandelen.
Na zo’n vier, vijf uur zijn we terug bij de auto. Voor deze wandeling staat 3 uur, zonder pauzes. Je stijgt/daalt zo’n 640 meter en het niveau is T2. Met lunch en fotostops maak je er makkelijk een dagwandeling van!
Op de grens met Italië, een afwisselende wandeling naar een drieduizender!
Onze tweede wandeling bevindt zich op de grens met Italië. We rijden naar de parking net voorbij Refuge Agnel. Hier starten we met een knalblauwe lucht en zon, de thermometer geeft een paar graden boven nul aan. Het is echt koud! Gelukkig kunnen we ons daarop kleden en we zijn zo blij met die fel brandende zon.
We wandelen langs gemarkeerde paden met draden. Om erosie te voorkomen zijn de paden afgezet. Al na een paar minuten komen we een bordje tegen, maar wij hebben het idee dat dat nog niet onze afslag is; Col de l’Eychassier staat er ook niet op.
Uitzicht
Eenmaal op de Col Vieux (2806 m) hebben we schitterend uitzicht op het Lac de Foreant en de Italiaanse bergen. De Talliante spiegelt in het meer. De kleuren zijn prachtig, wat een indrukwekkende plek! Na bestudering van de kaart, komen we er nu achter dat we de afslag eerder hadden moeten nemen. We wandelen een stukje richting het meer, maar steken dan af naar links om te voorkomen dat we volledig moeten dalen. Hier zoeken we onze weg langs smalle paadjes. We komen uiteindelijk uit bij een bevroren beek en een meertje. We klimmen naar boven en vinden het officiële pad terug. Milou spot hier een witte wezel, die razendsnel tussen de rotsen flitst.
Eenmaal bij de Lac de L’Eychassier (2875 m) lunchen we en hebben uitzicht op de Pic de Foreant (3081 m). Hier ontdekt Milou een gems. Hij klimt langs de rotsen aan de overkant. Moeiteloos springt hij van rots naar rots!
Na de lunch lopen Silas, Joost en Milou, in een halfuurtje, naar de piek. Hier genieten ze van grandioos uitzicht! Ondertussen vermaak ik me beneden met het maken van foto’s en filmpjes van hen en spot ik een wespendief. Eenmaal terug beneden wandelen we via de Col de l’Eychassier (2917 m) terug naar onze auto. We kijken terug op een hele leuke afwisselende wandeling. Mooie bergmeren, ruige bergen, bevroren beekjes en wildlife, een mooi pakketje!
Deze wandeling kun je maken in 3.30 uur, je stijgt en daalt 685 meter en het niveau is T2. Wij deden er, inclusief pauzes en beklimming van de Pic, zo’n vijf uur over.
Naar het spiegelende bergmeer Lac de Souliers, met beklimming van de Crete de Tronchet
Vandaag komt Pepijn, onze oudste die in Istanbul woont, aan, dus we maken een iets kortere wandeling.
Deze wandeling heeft al een prima start want we zien vanaf de parkeerplaats een aantal gemzen! We kijken uit over de Col de Izoard en de Casse Déserte. We starten met een aangename wandeling door het bos. Het pad gaat geleidelijk omhoog en af en toe hebben we mooi uitzicht op de bergen rondom. Helaas is het weer minder mooi, maar gelukkig is het droog. En de spannende grijze wolken hebben ook wel wat, zeker als we hoger komen.
Na het bos komen we in ruiger deel. Het is een open landschap met uitzicht op de Cote Belle (2854 m) en Crete de Tronchet (2592 m). We wandelen naar het spiegelende Lac de Souliers (2492 m), waar helaas een aantal vissers het lastig maken om foto’s zonder mensen te nemen. Maar dat mag de pret niet drukken. We genieten van onze warme thee en koffie en nemen alles in ons op.
Beklimming
Het wordt wel fris als we langer stil zitten, dus we besluiten om de Crete de Tronchet te beklimmen. Via een steil paadje klimmen we omhoog en in een mum van tijd hebben we uitzicht op de omgeving. Hier zien we dat het weer langzaam verandert….er komt wat meer blauw in de lucht! Mooi om te zien hoe de omgeving daardoor ook verandert.
Na het uitzicht wandelen we in een rustig tempo naar beneden. Vlak onder de top ligt best wat los gruis en steentjes, dus ik doe heel rustig aan en gebruik mijn stokken goed. Deze wandeling zou ook geschikt zijn voor kinderen, maar voor dit deel vind ik dat minder voor de hand liggend. Eenmaal weer vastere grond onder de voeten lopen we vlot terug.
Silas maakt mooie beelden met zijn drone en tot onze verrassing laat de zon zich ook nog zien. Wat heerlijk! Via dezelfde weg keren we terug. Heb je meer energie en tijd kun je deze wandeling nog uitbreiden door bijvoorbeeld de Pic Ouest de Cote Belle te beklimmen of uitbreiden met de Tour de Souliers.
Deze wandeling kun je in 2 uur en 10 minuten doen. Je stijgt en daalt 380 meter en het niveau is T2. Wij deden er ongeveer drie en half uur over inclusief de beklimming en pauzes.
Het weer slaat om…..
Vandaag willen we eigenlijk naar Ceillac om de Crete des Chambrettes te doen. Eenmaal bij het startpunt lijkt me het toch niet zo’n goed plan. Het regent en ik vraag me af of het boven op de berg niet zal sneeuwen…daarnaast zie ik deze, toch wel uitdagende wandeling, niet zitten omdat er onder andere een richel in de route zit. Is dat wel verstandig met deze weersomstandigheden? Het is behoorlijk koud. De kinderen hebben ook geen regenbroeken…dus we besluiten om niet te gaan. Enigszins teleurgesteld rijden we terug en besluiten om naar Col de Izoard te rijden, zodat Pepijn die omgeving kan zien.
Al bij Arvieux zien we dat het begint te sneeuwen en komen we auto’s tegen onder de sneeuw. Op de weg naar boven krijgen we steeds meer last van de sneeuw. Een sneeuwschuiver passeert ons en de man legt uit dat we niet verder mogen omdat de Col gesloten is!
We keren terug naar de Gîte, lunchen daar en maken plan de campagne. We besluiten via Briancon richting de Col te gaan om in de sneeuw te wandelen.
Bij Cervieres regent het nog, maar bij Laus, iets verderop verandert de neerslag in sneeuw. Hier kunnen we makkelijk parkeren en starten verschillende langlauf- en sneeuwschoentrails. We wandelen hier heerlijk in de sneeuw. Wat een cadeautje! Het is een echt winterwonderland! Niet verwacht dat het weer zo zou omslaan.
Na een heerlijke frisse middag keren we terug naar ons huisje. De kachel aan, wijntje erbij en lekker spelletjes doen.
Via Ferrata bij Ceillac en Tour de Cinq Cabanes….of toch niet
Pepijn heeft gistermiddag in Guillestre een Via Ferrata set gehuurd voor Milou. Hij heeft zijn eigen set bij zich en samen gaan ze een Via Ferrata doen bij Ceillac. Milou heeft dit nog nooit gedaan, maar denkt dat ze het wel kan…en zo is het!
Gelukkig is het droog en ze hebben de route voor zichzelf. Het is een leuke afwisselende route en ze genieten van het uitzicht en de uitdagende stukjes!
In de middag willen we de Tour de Cinq Cabanes doen. Het startpunt ligt in de buurt van Clement sur Durance, via een jeepweg te bereiken door een prachtige vallei. Volgens de gids is de weg met name het laatste deel slecht, maar we merken dat we de weg behoorlijk te leiden heeft gehad van de vele regen van de afgelopen dagen. Iedere keer gaan we heel voorzichtig door de kuilen en over de veel hobbels, maar sommige zijn gewoon veel te diep. We eindigen op zo’n 3 kilometer voor het startpunt en parkeren daar.
We besluiten wel naar het startpunt te gaan in de hoop nog iets van de eigenlijke wandeling te kunnen doen. Maar de weg verloopt behoorlijk steil omhoog dus eenmaal bij het startpunt kunnen we de wandeling niet meer doen helaas. Er is gewoon te weinig tijd. Pepijn en Silas lopen nog naar de eerste grote waterval, terwijl wij rustig teruglopen. Namenspelletjes en een rustpauze met een warme kop thee maakt de middag wel aangenaam, maar we zijn wel teleurgesteld.
De laatste dag…in de droomvallei van Dormillouse
De volgende dag regent het in eerste instantie onophoudelijk maar rond de middag wordt het droog. We rijden naar de Vallée de Freissinieres. Hier doet Pepijn een uitdagende en lange Via Ferrata, terwijl wij doorrijden naar de parking. Bij de parking start een korte wandeling naar Dormillouse en naar Lac du Fangeas. Silas en Joost doen de laatste en gaan in behoorlijk tempo omhoog. Milou en ik doen wat rustiger aan en wandelen naar Dormillouse. Dit dorpje is alleen te voet bereikbaar en zeker ’s winters behoorlijk afgesloten.
De wandeling naar Lac du Fangeas loopt door een nauw dal. Hier lopen twee ruige rivieren. Het pad zelf loopt grotendeels door een beekje! Eenmaal bij het meer hebben Joost en Silas schitterend uitzicht op de bergen zoals Le Piquet (2750 m) en Pic de Rochelaire (3108 m). Het meer zelf valt wat tegen, maar de omgeving is top!
Dormillouse
Milou en ik wandelen in drie kwartier richting het dorpje maar maken er eerst een lus omheen. We steken de rivier Torrent de Chichin over en klimmen een stukje hoger. Is het eerst nog prachtig helder met een zonnetje, zien we eenmaal bij het dorp dat een enorme wolk alles in de mist hult! We wandelen door het dorpje. Bij de kerk staat nog het oude schoolgebouw, dat inmiddels een gîte is. Een schaapskudde graast dwars door het dorp heen en ons pad loopt weer door de kudde….een boer wijst ons, op niet misverstane wijze (en niet al te vriendelijk) de weg.
Tevreden keren we terug naar de auto, waar niet veel later Joost en Silas ook aankomen. Bij de gîte blijkt Pepijn ook een enerverende middag te hebben gehad. Fijn om deze week zo af te sluiten!
Terugweg over de Col du Lautaret
Vandaag rijden we terug naar huis. We sluiten een mooie week af!
De afgelopen dagen hebben we gezien dat meerdere bergpassen gesloten zijn. We rijden via Briancon naar Grenoble en zijn erg opgelucht dat de Col du Lautaret nog open is. Waar we op de heenweg zicht hadden op de gletsjers van de Écrins, zien we nu overal sneeuw! Een prachtig gezicht.
We rijden in één dag terug naar Nederland. ’s Morgens om 8 uur vertrekken we en 14 uur later staan we thuis weer voor de deur. Een pittige dag, maar wel te doen. We kunnen terugkijken op een heerlijke week. Natuurlijk moet je in de herfst rekening houden met minder goed weer, maar we hebben ondanks de buien de laatste dagen, genoten van deze omgeving. De Écrins en de Queyras zijn allebei regio’s die ik in de toekomst zeker nog eens wil ontdekken. Er zijn nog zoveel wandelingen die ik daar wil doen! Kortom ons bezoek smaakt naar meer! Au revoir!
