Bosnië en Herzegovina

We gaan naar de Balkan! Om precies te zijn naar Bosnië en Herzegovina. Een vrij onbekend en (onterecht) onbemind land, vergeleken met de buurlanden Kroatië en Servië. Terwijl je in Bosnië en Herzegovina een ongelooflijke mooie natuur vindt waar je heerlijk kunt wandelen. Daarnaast heeft het een rijke geschiedenis. We zijn benieuwd!

Enkele etappes van de Via Dinarica

Aanvankelijk is de Via Dinarica, een 2000 kilometer wandelpad van Slovenië tot Kosovo ons reisdoel. Tijdens de laatste voorbereidingen blijkt het lastig om de verschillende etappes, die wij willen doen in B en H te combineren. Daarnaast verloopt de communicatie met de verschillende accommodaties moeizaam. We huren een autootje in Sarajevo en maken er een gecombineerde roadtrip en wandelreis van.

Wil je meer weten over de verschillende accommodaties, klik dan op de link.

De route:

Van te voren weten we dus alleen dat we enkele etappes van de Via Dinarica willen wandelen, waar we verder heen gaan….geen idee!

De route die we uiteindelijke gereden hebben gaat van Sarajevo naar Mostar, naar de Kravica watervallen en Blagaj. Vervolgens zoeken we de Via Dinarica op in Sutjeska NP, Umoljani en Blindinje NP met een tussenstop bij het Boracko Jezero. Tot slot gaan we nog naar Rujiste en Jablanica.

Helaas vertraging….

We vertrekken zondagmiddag, vliegen met Austrian Airlines vanaf Brussel naar Wenen. Hebben helaas vertraging, we moeten rennen voor onze aansluitende vlucht! En onze bagage blijft achter in Wenen.

Bij aankomst in Sarajevo (21.30 uur) melden we ons bij de Lost and Found-balie en hopen dat de bagage alsnog in Sarajevo komt. We worden opgewacht door een vriendelijke knul die ons onderweg naar het Holiday hotel in gebrekkig Engels de bezienswaardigheden van Sarajevo toelicht. We zijn blij dat we een fijn hotel hebben geboekt.

Het centrum van Sarajevo

De volgende ochtend gaan we na het ontbijt de stad in met de tram, die voor de deur een halte heeft. (Wist je dat in Sarajevo de eerste tram reed in Europa?) Het is al behoorlijk warm en we snakken naar onze sandalen en een schoon shirt… maar daar moeten we nog even op wachten.

Bij de Latijnse brug, één van de oudste bezienswaardigheden,  is aartshertog Franz Ferdinand vermoord, dit was de aanleiding voor de Eerste Wereldoorlog.

Baščaršija

We lopen verder door de binnenstad en zien oude gebouwen uit de Ottomaanse tijd. In Baščaršija, de oude oriëntaalse wijk met de smalle straatjes zien we veel winkeltjes, een soort Turkse bazaar.  Veel cafeetjes en koffiehuizen. Het grote aantal toeristen uit het Midden-Oosten valt ons op, het overwegend gematigd islamitische Bosnië blijkt één van de populairste vakantielanden te zijn voor Arabieren.

Een koel bezoek aan het stadhuis

We wandelen verder naar Vijećnica, het stadhuis waar we met een audiotour het gebouw en een fototentoonstelling bezoeken. Het is een prachtig gebouw uit begin 19e eeuw, toen was het stadhuis het grootste gebouw van de stad. Het is er heerlijk koel en de renovatie (na de oorlog) is mooi uitgevoerd.

Gazi Husrev-Beg moskee

De Gazi Husrev-Beg moskee is de grootste en oudste moskee in Bosnië-Herzegovina. In 1526 gesticht door Gazi Husrev-Beg, een jongere neef van Sultaan Bayezit II. Het is een koepelmoskee, de hoofdgebedsruimte is 13 meter lang en de koepel heeft een hoogte van 26 meter. De minaret is 47 meter hoog. Voor de moskee staat een fontein met houten koepel. Op de binnenplaats is het lekker koel en rustig.

Bij terugkomst in het hotel zijn onze rugzakken nog niet gearriveerd. Ze komen uiteindelijk om half zes. We zijn superblij. We gaan lekker zwemmen in het hotel en daarna bij Vapiano uit eten.

De auto ophalen op het vliegveld

Met de Centrotrans bus gaan we de volgende dag naar het vliegveld. Hier hebben we afgesproken met Nur – autoverhuur, maar er is niemand. De grotere verhuurbedrijven zoals Sixt e.d. hebben een kantoortje op het vliegveld, Nur is goedkoper en kleiner en zij ontmoeten je op het vliegveld.

Via de informatiedesk lukt het om ze te bellen en ze komen over 10 Bosnische minuutjes….Na een half uur zijn ze er dan toch . We lopen naar de auto, vullen formulieren in en checken de auto. Het is een oude Citroen C3. Gelukkig hebben we wel airco…

Die pipo zegt op een gegeven moment dat de technische keuring van deze auto over vier dagen verloopt en dat ze ‘m dan komen omruilen voor een andere auto! Huh? Pardon? Dit hebben we nog nooit meegemaakt en vinden we heel vreemd. Daarnaast hebben we nog geen idee waar we over vier dagen zijn en willen we onze trip niet laten bepalen door hen. Behoorlijk irritant.

Op pad!

Afijn, we gaan eerst maar eens op pad. We doen boodschappen en rijden via Konjic en Jablanica richting Mostar. Vooral bij Jablanica een schitterende omgeving! In de buurt van de Prenj willen we graag lunchen. We gaan op zoek naar een geschikte plek en nemen tijdens een ommetje foto’s.

De M17 naar Mostar, een weg met hindernissen

Dit hadden we achteraf beter niet kunnen doen, want niet veel later staan we stil op de M17 (de enige weg naar Mostar). In eerste instantie begrijpen we niet goed wat er aan de hand is. Een ongeluk? Politiecontrole? Het blijkt een staking te zijn van medewerkers van een aluminiumfabriek die gaat sluiten.

We staan vrij dicht vooraan, maar daar kopen we helemaal niks voor want er gebeurt niets. De politie is wel aanwezig maar die kunnen niets uitrichten tegen de enorme groep boze mensen die op de weg staan.

Roadblock van enkele uren…

Eerst vonden we het nog wel iets hebben (welkom in Bosnië haha), maar na een uurtje begint het toch lang te duren… En na enkele uren zijn we het echt wel beu. Een enorme onweersbui maakt ook niets uit. Er verandert niks. Er is wel steeds gedoe, van auto’s die er langs willen, die draaien en keren.

We maken ons avondeten (salade) langs de weg klaar en hopen dat we er ooit nog wegkomen… Om 20.00 uur begint er eindelijk beweging in te komen, na vijf uur! Er komen tig busjes met special forces, een soort ME en die vegen met geweld de weg schoon.

Eindelijk naar Mostar

Als we weer rijden begint het keihard te regenen en ik voel me best beroerd. We waren van plan om te gaan kamperen maar hebben nu behoefte aan een bed. We hebben bij een grote supermarkt wifi en boeken een B & B in Mostar: Vila Odobasic.

De volgende morgen blijk ik ziek te zijn. Voel me slap. Helaas heeft deze B & B geen kamers meer voor de komende nacht dus we boeken Vila Lipa in dezelfde buurt.

Vandaag willen we op het kantoor van het autoverhuurbedrijf regelen dat we een andere auto krijgen. Daarnaast willen we de oude stad van Mostar bezoeken. Het kantoortje hebben we na een tijdje gevonden maar blijkt dicht te zijn. We gaan eerst de stad in.

Mostar, gelegen aan de Neretva rivier

Mostar, gelegen aan de azuurblauwe Neretva rivier, is vooral beroemd geworden door de Stari Most, de brug die de twee stadsdelen, het islamitische Bosnische en christelijke Kroatische deel, met elkaar verbindt.

In de oorlog volledig kapot geschoten en daarna gerenoveerd met de oude stenen. Van de brug wordt van oudsher door jonge mannen gesprongen om hun mannelijkheid te bewijzen.

We bezoeken ook de Kriva Cuprija, een kleine versie van de Stari Most waar het veel rustiger is. Deze brug is ouder, maar ook gerenoveerd nadat hij door een overstroming van de rivier is verwoest.

Iets teveel toeristen…

Mostar is erg toeristisch, je kunt er ‘over de koppen lopen’ zogezegd. Aangezien ik daarvoor niet zo in de stemming ben, gaan we naar Vila Lipa, waar ik lekker mijn bed in kruip. Gelukkig hebben we de autokeuring kunnen regelen. De eigenaar komt de Citroën ophalen en terugbrengen bij de B & B.

De volgende morgen voel ik me gelukkig iets beter. We rijden via de Bulevar Revolucije, de frontlinie naar de buitenwijken. Hier zie je nog veel van de beschadigingen die de oorlog heeft aangericht: kapotgeschoten en vervallen gebouwen. Er zijn vrijwel geen toeristen. Mostar is het zwaarst getroffen in Bosnië en Herzegovina, 95% van de gebouwen was beschadigd.

Street art in en om Sniper Tower

We bezoeken Sniper Tower,  hier vandaan hielden Kroatische Snipers alles onder vuur. Nu is het gebouw geliefd bij graffiti kunstenaars.Daarna rijden we naar Hum Hill, waarvandaan we een prachtig uitzicht hebben over de stad.

De Kravica watervallen, een populaire uitstapje

De Kravica watervallen liggen op een halfuurtje rijden vanaf Mostar. Ze zijn 25 meter hoog en 120 meter breed. Het is een prachtig natuurverschijnsel en we hebben wel zin in een frisse duik! Het is er alleen erg druk… het blijkt een heel populair uitstapje te zijn.

We wandelen een eind door langs de rivier in de hoop een rustig stukje te vinden waar we kunnen genieten van de omgeving, maar dit blijkt lastig te zijn, de kant is overal vrij steil en hoog. Dus wandelen we terug en slaan vanaf onze handdoek de heksenketel gade. Ook wel grappig. Joost neemt een duik in het koude water.

We rijden door naar Blagaj. Hier zijn verschillende campings. We staan uiteindelijk aan de rivier op Bara, een veldje met bomen en wat sobere faciliteiten.

Het Derwisj klooster in Blagaj

Voor we de volgende dag verder rijden naar Sutjeska NP bezoeken we het Derwisj klooster. De Derwisj zijn een stroming binnen de Islam. Het klooster is in de zestiende eeuw tegen een rots gebouwd en is een populaire bezienswaardigheid.

Gelukkig zijn we er vroeg en is de toeristische kermis  nog niet losgebarsten. We zien meisjes voor ons een achterafpaadje nemen (achter de restaurants door) en kunnen daardoor goede foto’s maken.

Sutjeska NP, tijd voor de natuur!

Het is tijd om de toeristenmassa’s achter ons te laten en te gaan genieten van de prachtige natuur. Het is een flinke autorit van 250 km waar we best lang over doen, een uur of vier. Als we eenmaal Sutjeska doorgereden zijn komen we bij een enorm monument voor de Batlle of Sutjeska.

We kopen er een wandelkaartje bij het infopunt en vragen er naar de Suha campsite. Die blijkt niet te bestaan, volgens het meisje. Wat vreemd! Overal wordt Suha camp genoemd, op de Via Dinarica website, de app en in de wandelgids.

De andere camping en het hotel zijn gesloten vanwege een groot muziekfestival. Wat nu? We willen erg graag wandelen en besluiten er een tweedaagse van te maken en dus wild te kamperen tijdens de wandeling.

Etappe 37 van de Via Dinarica

We kiezen voor etappe 37 van Donje Bare via Suha (?) en Prijvor naar Trnovacko Lake. Ter hoogte van Suha is wel een parkeerplaats waar we de markeringen van de Via Dinarica zien. Hier pikken we de route op.

We pakken de rugzakken in met het hoognodige voor twee dagen en gaan op pad. Het eerste deel gaat over een forest road die licht stijgt, daarna volgt een afslag en stijgen we met iedere stap flink. We lopen door een dichtbegroeid bos, veel bloemen en veel klauterwerk over boomstammen heen. Het weer is goed om te wandelen, bewolkt maar ondanks dat zweten we ons een ongeluk.

Een stijging van 700 meter

We zijn blij als we bij de eerste splitsing zijn. Aan onze linkerzijde ligt het Perucica Primeval forest, een gebied waar wolven en beren leven en waar je alleen mag wandelen met een permit en gids. Het meest steile stuk is dan achter de rug, maar ook daarna blijft het pad stijgen. Pittig hoor! We stijgen zo’n 700 meter.

Uiteindelijk komen we op een alpiene weide met uitzicht naar alle kanten. De Maglic berg (2386 m) ligt er prachtig bij in de zon. Er staat een wachttoren, waar Joost enthousiast op klimt.

We wandelen verder naar Prijvor, waar ook een waterbron zou moeten zijn. Aan één van de herders vragen we de weg en tanken lekker bij. Daarna wandelen we verder. Bij Prijvor staan verschillende auto’s en tentjes en er zijn herdershutten waar je kunt overnachten, maar wij willen het liefst alleen staan.

Overnachten óp de Via Dinarica

Dat blijkt niet zo makkelijk, want hierna begint het pad langs de bergwand. We gaan vlak naast het pad staan. De zon is aangenaam en gaat prachtig onder. Het is een plaatje! Een koude nacht volgt.

De volgende morgen is het gelukkig nog steeds mooi weer. We ontbijten en pakken de tent in. Op naar Montenegro! We vervolgen onze weg naar Suva Jezerina, een (droog) bergmeertje waar vandaan het pad naar Trnovacko Jezero loopt. We willen de grens wel over en naar het uitzichtpunt lopen, maar niet helemaal naar het meer.

Even later blijkt dat ik toch nog niet helemaal 100% fit ben en als we bij de splitsing zijn besluiten we terug te lopen.  Jammer, maar wel verstandig. We wandelen via bredere paden terug naar beneden. Dit zijn forest roads waar grof materieel langsrijdt om bomen te kappen. Op een gegeven moment is het pad een beek geworden en andersom. (Een echte slootwandeling!)

Na enkele uren horen we het onweer en niet veel later barst er een hevige hagel- en regenbui los! Joost blijkt zijn regenbroek- en jack niet ingepakt te hebben en loopt verder met een rugzakhoes op zijn hoofd en schouders, gelukkig is het warm. Zo stampen we nog een paar kilometer door totdat we uiteindelijk bij de auto zijn. We zijn blij dat hij er ongedeerd staat. Alles is flink nat! Gewandeld: 23 kilometer.

Naar Boracko Jezero of Umoljani…

Vanuit Sutjeska NP rijden we richting Boracko Jezero. Gaandeweg besluiten we toch naar Umoljani te gaan, hier ligt ook een Via Dinarica etappe (nr 9) en het is dichterbij.

Via allerlei kleine binnenweggetjes rijden we door de bergen, waar het slecht weer is en de wolken zich samenpakken. De temperatuur daalt flink (zo’n 10 graden). Eenmaal in Umoljani worden we ook nog belaagd door oude vrouwtjes met zelfgebreide wanten en sokken.

Hartelijke ontvangst in Pansion Umoljani

Als we bij het Pansion Umoljani aankomen worden we hartelijk ontvangen door de eigenaresse. De kamer is ruim en in het restaurant is het lekker knus en warm.

We eten er heerlijk. Na een goede nachtrust en een zeer uitgebreid en lekker ontbijt willen we toch wel erg graag de etappe doen. De eigenaresse is er niet helemaal gerust op en geeft haar telefoonnummer mee… Dit slechte weer hebben ze namelijk normaal alleen in oktober en nooit in juli.

Etappe nummer 9

We starten onderaan het dorp, bij de waterbron en lopen eerst langs de zeven watermolens, vervolgens langs de bergflank naar de Rakitnica Canyon.

Hier hebben we voor het eerst uitzicht. Omdat het nog zo bewolkt is zien we de Canyon niet in volle glorie, maar wij zijn al blij dat het droog is. Na een lunch langs het pad wandelen we verder.

Het is een afwisselende leuke wandeling, af en toe door bos, langs rotsachtig terrein en dan weer langs weides vol met wilde bloemen. De stukken  met zicht op de Canyon zijn het mooiste.

Tegen half vijf hebben we zicht op Lukomir. Lukomir ligt op zo’n 1500 meter en is alleen in de zomer te bereiken. Er wonen herders, het is een dorp waar de tijd heeft stil gestaan.

Joost gaat in het dorp water halen bij de bron en ik rust wat uit. Inmiddels is het heerlijk zonnig weer, we genieten enorm van de omgeving.

We wandelen in zo’n drie uur terug. Het was een prima dag! Gewandeld: 15 km.

Naar Boracko Jezero, het blauwe meer

De volgende morgen blijkt dat Joost niet fit is en de maaltijd van gisteren niet goed gevallen is.

We maken, voor ons vertrek uit het mooie Umoljani, nog een tussenstop bij de stecci, de middeleeuwse (12e tot 16e eeuw) grafstenen, die in heel het land liggen. Ze behoren niet tot een bepaald geloof. Ze zijn een Unesco World Heritage en er zijn er in Bosnië en Herzegovina zo’n 60.000 in totaal. Bij Umoljani ligt een grote groep, zo’n 53 stuks.

Boracko Jezero

We rijden naar Boracko Jezero. Een populaire bestemming waar meerdere campings en hotels zijn. We willen hier kamperen en vinden een plekje op de vrijwel uitgestorven Eko Selo camping. Het weer is wat wisselvallig.

’s Avonds blijkt Joost erg moe en we gaan vroeg de tent in…. helaas blijkt de eigenaar dan net te starten met een Bosnische Karaoke avond die tot over twaalven duurt.

Op zoek naar rust aan de Neretva rivier

Ondanks het prachtige meer besluiten we de volgende ochtend een rustiger plek op te zoeken. We rijden langs de mooie Neretva rivier en vinden een heerlijk strandje. Hier relaxen we de hele middag. Als de zon achter de zijwanden verdwijnt zoeken we een wildkampeerplekje op.

Hard geblaf!

We vinden een rustig veldje bij Gradeljina. Wanneer we ’s avonds een spelletje doen in de tent worden we opgeschrikt door hard geblaf! Hoe groot is deze hond en waar is ie? Als de veroorzaker van al het geweld voor de tentopening staat is ie werkelijk enorm! Maar als ik hem wegjaag gaat hij direct janken. Gelukkig verdwijnt hij daarna. We hebben de schrik goed te pakken!

Blindinje NP, een indrukwekkende omgeving

Na een goede nachtrust (heerlijk rustig) zijn we vroeg wakker met prachtig uitzicht. We ontbijten in het zonnetje en laten de tent drogen. Daarna pakken we in en rijden via de Neretva rivier en Boracko Jezero naar Konjic.

In Konjic halen we  lekker brood bij de Pekara en daarna rijden we door naar Jablanica en Blindinje NP. Een deel van de weg is off road. Overal lijken ze met de weg bezig te zijn en dan houdt de weg ineens op of wordt het ineens één baan.

Bij Blindinje rijden we over een kale hoogvlakte. We komen bij het Blindinje meer en zoeken naar het beste startpunt van deze etappe ( Nr 30 Cvrsnica Mountain and Jablanica).

Etappe 30 van de Via Dinarica

Bij een forest road waar nog enkele huizen staan parkeren we de auto. We wandelen verder over de forest road en komen de eerste Via Dinarica bordjes tegen. Omdat de andere bestemmingen de verkeerde kant opgaan en de wandelgids aangeeft dat we naar rechts moeten, besluiten we de Plocno te volgen.

Al snel begint het pad te stijgen. Het is warm en pittig, maar ook enorm mooi. Gestaag vervolgen we onze weg. Na enkele kilometers zou er een bron moeten zijn, het lijkt ons goed om daar extra water mee te nemen. We blijven stijgen en het pad wordt steeds ruiger. Af en toe kijk ik op de Via Dinarica app en de waterbron komt niet echt dichterbij. Ik begrijp het niet goed.

Inmiddels is het al over zevenen. We hebben net een bordje gezien, waarbij Mount Vilinac ook aangegeven stond, wij kozen voor de Plocno. Joost is overtuigd dat we de goede richting oplopen. Ik begrijp er niets van en na opnieuw een flinke klim raadpleeg ik Maps.me.

De verkeerde route…

Dan blijkt dat we al vanaf het begin op het verkeerde pad lopen. We gaan inderdaad naar de Plocno, een top van 2228 meter die we helemaal niet moeten hebben. We begrijpen er niets van. We volgen namelijk braaf de Via Dinarica tekens…die dus niet uniek blijken te zijn en voor alle paden worden gebruikt. Handig!

Wildkamperen aan de voet van de Plocno

Ondanks de prachtige omgeving is het niet gunstig, want hier zijn geen bronnen. We besluiten terug te lopen naar het laatste bordje en daar te kamperen. We rantsoeneren de hoeveelheid water en wandelen morgen via deze route naar de volgende bron en pakken daar het Via D pad weer op.

Naar de waterbron!

We slapen goed en de volgende morgen wandelen we naar de bron. Het laatste stuk is superpittig, met een vervelend stuk met irriterende bloemen en een steile klim. We zijn heel blij met de bron!

Hier frissen we ons op, koelen de geïrriteerde huid van Joost zijn benen en vullen het water aan. We lunchen ook en gaan daarna  fris en fruitig verder.

De Vilinac Mountain Lodge ligt vlakbij de bron, op 1964 meter. We wandelen erlangs en pikken het Via Dinarica pad op. Het pad daalt flink en komt langs Crvenjak Jezero, een mooi klein bergmeertje.

Hajducka Vrate of Rebels Gate

Hier in de buurt zetten we de tent op en daarna lopen we verder naar Hajducka Vrate (Rebels Door of Rebels Gate). Dit is  een grote ronde geologische formatie met schitterend uitzicht op Diva Grabovica en Prenj Mountain, ook wel Herzegovina’s Himalaya genoemd.

We vinden de plek verrassend mooi en genieten van het uitzicht. Na een fotosessie gaan we terug naar de tent waar Joost nog even een duik neemt in het meertje en ik lekker ga lezen in het zonnetje.

Mount Vilinac, het hoogste punt van de route

Na een goede nacht gaan we terug naar Mount Vilinac. Op de splitsing bij de hut, gaat Joost ‘even’ water halen bij de bron en neem ik al het eerste stukje van de ‘col’ die voor ons ligt. Weer samen lopen we naar de top op 21116 meter. Hoewel het niet helder is, is het wel een fenomenaal uitzicht. In een klein kastje zit een schrift en een stempel om dit wapenfeit vast te leggen.

Op de weg naar beneden is het Via Dinarica mannetje of vrouwtje minder scheutig geweest met de rode verf en wordt het een soort puzzeltocht. De afdaling is steil en donkere wolken pakken zich samen, voorlopig blijft het droog.

Met behulp van Maps.me vervolgen we onze route en dat gaat prima totdat we via de flank van de berg om de berg heen moeten. We volgen een route (een pad is het niet te noemen) waar de VD warrior zich met een manchete doorgeworsteld heeft.

Slecht weer op komst

Na de lunch met een opkikkertje (wat we wel kunnen gebruiken), vervolgen we onze weg. Inmiddels een wat vlakker stuk, maar de donkere wolken dreigen steeds meer en meer. Het ziet eruit als veel regen.

Wanneer we eindelijk aan onze steile daling door het bos beginnen komen we erachter hoeveel! De regenkleding is niet afdoende en ik loop al snel te soppen in mijn schoenen. Niet fijn tijdens het afdalen!

Verdwaald….

Wanneer de afdaling ten einde is, stopt de regen gelukkig maar dan komt het volgende obstakel; want we zijn verdwaald. Volgens maps. me bevinden we ons een heel eind van de route… vreemd want we volgden steeds de tekens. Uiteindelijk komen we op een forest-road en beredeneer ik waar we zijn. Een heel eind van ons uiteindelijke doel af! En we komen ook nog een beekje tegen, dwars over de weg…

We besluiten de sloot ergens anders over te steken, tijgeren onder een denneboom door en volgen de forest road/rivier. Dit leidt uiteindelijk naar een klooster waar we de VD weer op kunnen pakken door wederom te stijgen. Geheel onverwacht zien we ineens de huisjes en de forest-road waar de auto ook in de buurt staat.

Joehoe! Na 18 km en 10 uur onderweg te zijn geweest zijn we blij ons Citroën barrel weer te zien. Gewandeld: 37 km.

Gastronomische hoogstand in Herzegovina

We strijken neer in Hajducka Vrieti Hotel. Een oude meuk kamer waar we prima slapen, douchen (en een wasje doen) en een culinaire hotspot. Het publiek is zeer divers (van wandelaars tot Bosnische Babes met glitterjurken) en heerlijk eten voor een koopje!

De volgende ochtend genieten we ook van een lekker ontbijtje en vertrekken dan, via Jablanica, naar Rujiste.

Heftig strijdtoneel uit WOII

In Jablanica rijden we langs het monument en het museum voor de strijd die geleverd is in de WOII.

Er is hier één van de heftigste strijdtonelen geweest tussen de Duitsers en de Partizanen o.l.v. Tito. De brug is door Tito bewust opgeblazen inclusief rijdende trein om de Duitsers de pas af te snijden en iets onverwachts te doen. Er werd een noodbrug van hout gemaakt in 19 dagen. Tito zei ‘we can not leave the wounded’, de Partizanen namen daarop 4000 gewonden mee over de Prenj bergen. 

Nr 32, saaie etappe van de Via D

Snjezna Kuca (het besneeuwde huis) in Rujiste is een fijn hotel aan de Via Dinarica. Zeker als je nr 31 over het Prenj gebergte hebt gedaan, maar de etappe die hier start, nr 32 is werkelijk erg saai. We wandelen wel een vijftal kilometers (om de stijve spieren los te maken) maar het is een vervelend pad en er is weinig spectaculairs te zien.

Weer terug genieten we van de Duitse witbiertjes op het zonnige terras en ook hier is het eten prima.

De laatste dag

We willen graag nog even wat zwemmen en zonnen. Dit doen we uiteindelijk in een dorpje (Memidzani) aan de overkant van het Jablanicameer. Hier is een simpele betonnen boulevard gemaakt, een duiktoren en koude douches. Met de plaatselijke bevolking genieten we van de warme (37 graden) dag.

Aan het einde van de middag rijden we naar Sarajevo. We ruimen de auto op en pakken de spullen in. ’s Avonds genieten we van het zwembad, de sauna en het stoombad van het luxe Radon hotel. We hebben een zeer ruime kamer! 

’s Morgens smullen we van een heerlijk ontbijtje, daarna wassen we de auto en doen nog wat inkopen. ’s Middags leveren we de auto in en hebben de middagvlucht ….helaas wéér met vertraging. Dat betekent opnieuw rennen op het vliegveld in Wenen, maar gelukkig komt de bagage nu wel mee. ’s Avonds om half tien zijn we weer thuis.

Samenvatting:

Bosnië en Herzegovina in de Balkan, ik kan wel zeggen het was een enerverende vakantie! Met name in het begin van de vakantie gebeurde er veel. We startten met vertraging en verlate bagage, een auto die nog technisch gekeurd moest worden en een roadblock van vijf uur. Daarnaast werden we allebei ziek.

Het weer was wisselvallig, variërend van minder dan 10 graden tot 37 graden. We hadden wel rekening gehouden met wisselingen maar niet zo heftig.

De Via Dinarica, de wandelroute was ons eigenlijke reisdoel. Het is nog geen doorgaande route waar alles goed geregeld is. Ze staat nog min of meer in de steigers hebben wij het idee. We kunnen er natuurlijk niet helemaal over oordelen omdat we maar een aantal etappes hebben gedaan maar ons idee is toch dat er nog werk aan de winkel is. We wilden een aantal etappes doen en andere overslaan. Achteraf gezien denken we wel dat doorwandelen kan, mits je verblijft in pensions en hotels langs de route zoals Pansion Umoljani en Sjnezna Kuca. Wel zijn we van mening dat het aantal uur dat per etappe vermeld is erg krap is. Maar dat is natuurlijk persoonlijk.

De accommodaties waar wij verbleven waren heel wisselend, in kwaliteit en in prijs. Op een andere pagina worden ze meer toegelicht

Bosnië en Herzegovina is echt een mooi land, met schitterende natuur en een rijke geschiedenis. De mensen zijn vriendelijk (en soms lawaaierig). Er is veel te doen en te zien, maar hou er rekening mee dat het (nog) niet zo goed geregeld is allemaal. Daarnaast is het erg druk op toeristische plaatsen en kom je niemand tegen terwijl je wandelt.