Onze zoon Pepijn woont en werkt in Istanboel, wat een rijkdom. Natuurlijk missen we hem vaak, maar we kunnen ons ook in deze miljoenenstad laten rondleiden, wat een enorm voordeel is. We zullen daarom niet alleen de gebruikelijke hoogtepunten, zoals Hagia Sofia en Galatatoren bezoeken, maar vooral zijn favoriete plekjes ontdekken. Welkom in Istanboel!
Inmiddels zijn we voor een tweede keer naar Istanboel geweest. Scroll even door naar beneden en start bij ‘Nazomeren in Istanbul’ met lezen!
Overnachten
We overnachten bij onze zoon. Hij heeft een mooi appartement in de wijk Beyoglu. Van hieruit gaan we iedere dag op pad.
Ontbijten in Beyoglu
De straatjes in de wijk Beyoglu zitten vol met winkeltjes voor de dagelijkse benodigdheden, leuke kleine restaurantjes en een moskee. Het is heerlijk om hier rond te dwalen. De poezen te aaien die de trappen bevolken en te genieten van de omgeving. We ontbijten lekker buiten de deur.
Dat betekent dat je voor weinig geld een tafel vol met lekkernijen krijgt. Brood, schaaltjes met olijven, met komkommer en tomaat, met kaas, met honing, tahin en jam. Daarnaast kun je ook nog eieren of Gözleme, een soort tortilla met gesmolten kaas,bestellen. Of Böregi, dit zijn een soort gefrituurde bollen, die een beetje smaken naar oliebol. Heerlijk! Het is een lekker begin van de dag.
We bezoeken het kantoor van onze zoon en hebben vanaf het dak uitzicht over de drukke Bosporus. De schepen varen een aantal uur de ene kant op, het volgende aantal uur de andere kant. Aan de overkant van de Gouden Hoorn zien we het Topkapi paleis, de Sultan Ahmet of Blauwe Moskee en de Hagia Sophia. Dichterbij zien we de Galatatoren.
Theedrinken bij de Galatatoren
We wandelen naar de Galatabrug en zien de Galatatoren van dichtbij. Je kunt deze toren ook bezoeken en genieten van het uitzicht. Wij hebben net op het dak gestaan van het kantoor en een appartementencomplex, dus we slaan even over.
Bij de Galatatoren genieten van een korte pauze, bij een cafeetje. Overal kun je even pauzeren en een kopje thee bestellen. Meestal kost dat maar zo’n 40 of 50 cent. De thee wordt geserveerd in smalle glaasjes op een schoteltje. Je krijgt er een lepeltje bij. De thee, is voor ons doen, redelijk bitter van smaak, maar dat los je op door wat suiker toe te voegen. Thee wordt de hele dag door gedronken, koffie is er alleen voor speciale momentjes. Als je geen thee meer hoeft, bijvoorbeeld tijdens je ontbijt of lunch in een restaurant, waar ze steeds je glaasje bij komen vullen, leg dan je lepeltje op je glaasje, dan weten ze genoeg.
De Haghia Sophia
We nemen de tram naar Eminönü en stappen uit bij de Sultan Ahmet of Blauwe Moskee. Hier wandelen we over het plein dat tussen de Hagia Sofia moskee en de Sultan Ahmet moskee ligt. Het is parkachtig aangelegd. Het is er vrij druk, maar nog wel te doen. De Sultan Ahmet moskee blijkt niet open te zijn, want er wordt net opgeroepen tot gebed We wandelen verder naar de Haghia Sofia, waar we wel naar binnen mogen. Deze kerk is meer dan 1400 jaar oud en pas sinds de 15e eeuw verbouwd tot moskee. De minaretten, graven en fonteinen komen uit die tijd. In de tijd dat Istanboel nog Constantinopel heette, was dit de grootste kathedraal. Het is een enorm gebouw met een indrukwekkende ruimte met een hoogte van 56 meter. De koepel is prachtig.
Via de tuinen van het Topkapi paleis, het Gülhanepark en het Archeologisch museum wandelen we terug. We lunchen aan de rand van het park. De bomen geven aangename schaduw op deze warme dag.
Oriënt Express Station
Het station waar de Oriënt Express, het Marmaray Sirkeci Istasyonu, ziet er wat oud en vervallen uit. In de wachtkamer valt het licht mooi naar binnen. Dit is het station waar de meest luxueuze trein stopte. Het is er nu uitgestorven, maar wie weet in de toekomst?
De ferry naar Kadikoy
We nemen de veerboot naar Kadikoy aan de Aziatische oever van de Bosporus. De eerste nederzetting werd hier door Griekse kolonisten gesticht. Het is het oudste deel van Istanboel, maar zeker niet ouderwets. Het is modern en vooruitstrevend en heeft veel bioscopen, theaters, universiteiten en hippe restaurants en bars.
We wandelen door de wijk, het is er behoorlijk druk. We vinden een prettig restaurant aan het water, de Zee van Marmara. Er heerst een vakantiesfeertje, met een haven met bootjes. Na deze aangename pauze wandelen we naar het deel waar de tweedehands en antiekwinkeltjes zitten. Hier neuzen we wat rond.
Eten bij Ciya Sofrasi
Ciya Sofrasi is het bekendste restaurant van Kadiköy. De chef heeft heel Turkije doorgereisd om in afgelegen dorpjes in potten en pannen te kijken. De plaatselijke recepten uit de tijd van het Osmaanse Rijk wil hij aan zijn gasten voorschotelen. Het zijn veelal boerse vergeten gerechten.
We mogen eerst een keuze maken uit salades en voorgerechten van het buffet. Je wijst aan wat en hoeveel je wilt en dit wordt op een bord gelegd. We nemen van alles wat. Dat bord wordt gewogen en zo wordt de prijs bepaald. Daarna nemen we een kijkje bij de pruttelende pannen. Hier wijzen we weer aan wat ons lekker lijkt. Soep, stoofpotten, heerlijke rijst en groentegerechten.
Onze tafel wordt vervolgens vol gezet met allerlei schaaltjes en we krijgen uitleg. We eten van alles kleine hapjes en het is heerlijk! We krijgen ook nog een toetje…het zijn ieniemini kleine hapjes: gesuikerde pompoen, walnoot, aubergine echt heel lekker! Daarna krijgen we nog een glaasje oregano thee van het huis. Na dit feestmaal gaan we terug naar de veerboot. Boven Istanboel hangt een enorme onweersbui met bliksem, gelukkig houden wij het droog.
De Zwarte Zee
De volgende ochtend bestellen we ontbijt en rijden we daarna op tijd richting de Zwarte Zee. We rijden langs de Bosporus, via Besiktas en Ortakoy. Hier staan mooie huizen en het is er prettig druk aan de boulevard.
Via de Bosporusbrug rijden we naar de Zwarte Zee. Aan één kant zie je hier hoe enorm uitgestrekt de stad is, aan de andere kant valt op hoe snel je eigenlijk uit de drukte bent en je omringd wordt door bos.
De Zwarte Zee is één van de minst bezochte delen van Turkije. We rijden naar Sile en zoeken daar het strand op. Er is een zandstrand bij het plaatsje, maar als we even over de rotsen klauteren ook een klein idyllisch rotsstrandje. Helaas ligt er veel troep op het strand. Jammer is dat. Het uitzicht maakt veel goed en het zoute zwemwater is heerlijk!
Strandwandeling
We rijden via smalle weggetjes verder naar Agva Merkez voor de lunch. De (vissers) dorpjes zijn gemoedelijk en aangenaam.
Het strand ziet er zo aanlokkelijk uit dat we besluiten om een strandwandeling te maken. We spreken met Pepijn af waar hij ons weer op komt halen. Zo wandelen we langs het strand. In eerste instantie is het nog druk, maar al snel is het verlaten. De zee is hier verrassend ruig.
Als we elkaar weer zien, zijn wij helemaal uitgewaaid. Lekker!
We rijden terug naar de grote weg. Wanneer we langs een bos rijden zien we nog een vosje en we komen een kudde koeien met herder tegen. We zijn echt op het platteland.
Eenmaal richting Istanbul komen we hopeloos in de file. Zo snel als we vanmorgen de stad achter ons konden laten, zo traag gaat het nu.
Eten bij een bierbrouwerij
’s Avonds gaan we eten bij de Populist, een voormalig fabriekspand met bierbrouwerij. Hier zijn verschillende restaurantjes om een pleintje gecreëerd. Een gezellige plek met hippe mensen. Het voelt een beetje aan als Hell’s Kitchen in New York. Als je geen zin hebt in het echte Istanbul, is dit je plek. We eten er een lekkere cheeseburger en genieten van het bier.
De bazaars
De volgende ochtend moet Pepijn na het ontbijt helaas gaan werken. Wij wandelen door de straatjes van Karakoy naar de Galatabrug, waar we de tram pakken.
We willen toch nog graag de Sultan Ahmet moskee bekijken. Helaas blijkt er binnen weinig te zien omdat de moskee volop in de verbouwing zit.
We wandelen naar de Grote Bazaar, Kapali Carsi. Het is een labyrinth van straten en er zijn duizenden winkeltjes. Gelukkig is het niet te druk en hebben we alle tijd om alle koopwaar te bekijken. We vergapen ons ook aan de plafonds en bogen. Bijzonder hoe dit allemaal gebouwd is!
Na de Grote Bazaar lopen we verder naar de Kruidenbazaar, Misir Carsisi. De geuren en kleuren hier zijn prachtig! Deze bazaar stamt uit de 17e eeuw. Van oudsher wordt er gehandeld in kruiden uit de Oriënt. Ook hier is het niet druk, maar we voelen ons minder op ons gemak. Het lijkt toch vooral toeristisch te zijn. Als we de volgende dag aan de buitenzijde van de Kruidenbazaar lopen, zien we de bewoners daar hun inkopen doen. Dit doet rauwer en minder gelikt aan.
Lunchen en winkelen bij Istiklal Cadessi
We wandelen terug via de vissers van de Galatabrug en nemen de Tunel naar boven. De Tunel is een ondergrondse tram, die ervoor zorgt dat we het hoogteverschil makkelijk kunnen overbruggen.
We lunchen lekker bij Welldone Midpoint. Een rustig restaurant met prima kaart. Daarna gaan we shoppen. We kijken bij Gap en Levi’s en lopen nog een aantal andere zaken binnen. Het prijspeil is wel aantrekkelijker, met name voor spijkerbroeken en sportschoenen.
Aan het einde van de middag gaan we terug naar het appartement.
Luxueus Turks dineren bij Aheste
’s Avonds gaan we uit eten met Olaf. Leuk om Pepijns directe collega te leren kennen. We eten bij Aheste. Een wat duurder restaurant waar de kaart wel Turks is, maar niet de gebruikelijke gerechten bevat. Het eten is er heerlijk en de sfeer is prima. Het personeel is correct en vriendelijk, maar niet opgeprikt ofzo. Dus het is zeker een aanrader.
Moskeeën bezoek
De volgende ochtend besluiten we toch nog een aantal moskeeën te bezoeken. We willen naar de Cihangir moskee, maar deze is alleen open tijdens een dienst. Daarna wandelen we door naar de Nusretiye moskee. Deze moskee is gebouwd in 1523 en onderdeel van een militair complex. Hier wandelt een mannetje mee naar binnen en we krijgen een persoonlijke tour van hem.
Vervolgens wandelen we verder naar de Kilic Ali moskee. Hier wordt gerestaureerd, maar we kunnen wel naar binnen. Deze moskee heeft hetzelfde plan als de Hagia Sophia. Iedere moskee ziet er toch weer anders uit, vooral de tegels maken indruk. Deze moskee heeft ook een tombe en een hamman.
Lunch bij Limonlu Bahce
We lunchen samen met Pepijn bij Limonlu Bahce, een leuk restaurantje met buitenterras. Een groene oase midden in de stad. Hier loopt uiteraard een kat rond, maar ook schildpadden!
Na de lunch wandelen we door de antiekstraatjes in de buurt zoals Firuzaga. Leuk wijkje is dit, met grappige winkeltjes. We ondernemen nog een poging om naar Balat te gaan, aan de overkant van de Gouden Hoorn. Hier staan gekleurde huizen. Het verkeer blijkt echter hopeloos vast te staan en lopend is het te ver.
Ons bezoek zit erop. We hebben veel gezien en gedaan. Vooral veel sfeer geproefd en gezien hoe onze zoon leeft en werkt in deze miljoenenstad. We kijken uit naar ons volgende bezoek!
Tot slot…de katten van Istanboel
Als je rondloopt in Istanboel kan het je niet ontgaan, er leven hier enorm veel katten. Deze katten zien er niet uit als de gebruikelijke zwerfkat, onverzorgd en mager, maar juist gezond met een glanzend vachtje. Ze worden namelijk heel goed verzorgd door de inwoners van Istanboel. Overal zie je speciale kattenhuisje, bakjes voer en water.
De katten worden vertroeteld, geaaid en verzorgd. Sommige zijn dan ook schatjes, zo lief! Automobilisten stoppen voor de katten die midden op de weg lopen en brengen ze in veiligheid en niemand die daar boos om wordt of vreemd opkijkt. En wist je dat in Antalya zelfs een speciaal kattendorp is gemaakt, met verwarmde huisjes?
Nazomeren in Istanboel
Ons tweede bezoek aan Istanbul! We kijken er enorm naar uit. Fijn om onze zoon én zijn vriendin te zien en bij te praten. Gezellig samen dingen te ondernemen en lekker te eten. Daarnaast weer andere kanten van de stad ontdekken. Dat gaat vast lukken!
Prinseneilanden
Wij zijn een dagje naar de Prinseneilanden, ofwel Adalar, gegaan. Deze eilanden, waarvan je er vier kunt bezoeken, liggen in de Zee van Marmara, op een uur, anderhalf uur varen van het centrum van Istanbul. Je kunt de veerboot nemen bij Kabatas of Eminönü. Het ticket betaal je met je Istanbul kaart en kost je een paar euro. In de zomer schijnt het hier erg druk te zijn, maar in het voor- en najaar is het er aangenaam rustig. Wil je even ontsnappen aan de drukte in de stad dan is een bezoek aan één of meer eilanden heerlijk. Alleen de boottocht is al fijn!
De eilanden zijn vernoemd naar het koninklijk paleis dat in 569 gebouwd is op Büyükada. De eilanden waren in die tijd verbanningsoorden voor Byzantijnse prinsen. In de tweede helft van de 19e eeuw werden de eilanden populair onder de rijkere mensen en doordat er een veerdienst kwam werden de eilanden goed bereikbaar.
Vroeger kon je de eilanden per koets ontdekken, maar sinds kort zijn de paardenkoetsen afgeschaft. De paarden werden namelijk niet altijd goed verzorgd. Alternatief is fietsen of wandelen, want andere vervoersmiddelen zijn er niet. Dat maakt deze eilanden wel een rustige bestemming!
Slenteren op Burgaz en Hebeliada
Het kleinste eiland, Kinali, bereik je met de veerboot in ongeveer een uur. Het tweede eiland, Burgaz ligt net iets verder. Hier hebben wij rond gewandeld. Er zijn wat restaurants, café’s en winkeltjes en er is een museum. Verder geen grote bezienswaardigheden. Er hangt wel een prettige, aangename sfeer.
Heybeliada en Büyükada zijn de twee grootste en drukste eilanden. Wij hebben ook een bezoek gebracht aan Heybeliada en kregen een rondleiding van een collega van Pepijn. Zij woont sinds kort op het eiland.
Oude houten huizen
Aan de haven hebben we eerst geluncht op één van de vele terrassen aan de boulevard. Daarna zijn we de hoofdstraat ingelopen, richting de maritieme school. Hier zie je prachtige oude houten huizen, sommige hebben een likje verf nodig, sommige staan daar te shinen met hun witte erkertjes, glas in lood ramen en balkonnetjes.
In deze straat vind je ook een aantal leuke tweede hands en antiekzaakjes, een prachtige bloemen en planten zaak en wat leuke caféetjes. Via het pijnbomenbos lopen we weer terug en gaan richting de boulevard waar we nog een theetje drinken. We zijn aangenaam verrast door Heybeliada en eigenlijk ook nog wel nieuwsgierig naar Büyükada. Wellicht bij een volgend bezoek?
Indrukwekkend Topkapipaleis
De volgende dag gaan we naar het Topkapipaleis. We starten de dag vroeg met een ontbijtje met uitzicht over de stad. Daarna gaan we met de tram naar Gülhane, het laatste stukje naar het paleis wandelen we naar boven.
Er staat vrijwel geen rij en we kopen kaartjes voor zowel het paleis als de harem, het deel waar de concubines van de sultan leefden. Met een audiotour, in het Nederlands, lopen we onder de poort door. Er zijn verschillende websites die ‘skip the line’ tickets aanbieden. Deze kaartjes zijn echter veel duurder dan de kaartjes die je koopt bij de paleiskassa. Ik zag tickets voor 38 euro, terwijl ze aan de kassa 21 euro kosten. Als je op een door de weekse dag en vroeg komt, staat er vrijwel geen rij en heb je zulke kaartjes niet nodig.
Het Topkapipaleis bestaat, gebouwd in de middeleeuwen in opdracht van Sultan Memhet II, uit vier verschillende hoven. Pleinen waaraan paviljoens, barakken, keukens, ontvangstruimtes liggen die je allemaal kunt bezoeken. Allemaal even mooi gedecoreerd en de moeite waard om een kijkje te nemen!
We wandelen direct door naar de Harem. Voor dit gedeelte moet je extra betalen, maar het is de 100 lira (5 euro) zeker waard. Wij vonden dit deel heel indrukwekkend. Het is enorm groot en je ziet eigenlijk maar één van de zes verdiepingen. Prachtige zalen, rijk versierde deuren, kasten en plafonds en door de audiotour krijg je een goede indruk hoe hier geleefd is.
Naast de harem vonden we de bibliotheek en audiëntie zaal mooi. We hebben ook genoten van het uitzicht over de Bosporus en het park bij het vierde hof.
Je kunt uren doorbrengen in het paleis. Wij zijn er zo’n vier uur geweest en hebben niet eens alles gezien. Er stond bij ons bezoek een lange rij voor de relieken van Mohammed. Dit zijn belangrijke items voor moslims, wij hebben ze overgeslagen.
Na ons bezoek willen we de tram pakken richting Beyoğlu, echter de trams rijden niet. We moeten een flink eind doorstappen en het gaat ook nog regenen. Direct merken we dat het op straat enorm druk is, het verkeer staat vast, mensen lopen gehaast langs. Yes, dit is ook het leven in deze grote stad.
In de avond gaan we naar een traditioneel Turks restaurant, een Meyhane, waar we genieten van allerlei kleine hapjes en live Turkse muziek.
De wijk Balat en de Pierre Loti cable car
Op onze derde dag starten we bij de Galataport. Een nieuwe haven voor cruiseschepen waar een splinternieuw winkelcentrum is gebouwd. Op het moment dat wij er zijn, is het er erg rustig, maar ik kan me voorstellen als er een cruiseschip ligt (en dat is best vaak) dat het er dan druk is. Je vindt er alle grote merken en het is misschien een goed alternatief voor Istiklal Caddesi. De Galataport is een mooie kade, die aan het zicht ontnomen wordt zodra er schepen liggen. Zijn er geen cruiseschepen dan kun je hier aangenaam langs de Bosporus slenteren.
Vervolgens gaan we met de tram en de bus naar Balat (halte Fener). Een wijk waar van oudsher veel minderheden woonden, onder andere Grieken en Armeniërs. Nu wonen er vooral strenggelovige Turken. Balat is bekend geworden door de gekleurde huizen die op Instagram een hit zijn. Maar Balat is zoveel meer dan dat rijtje huizen.
We starten onze wandeling door de wijk bij de Bulgaarse Sint Stephens Orthodoxe Kerk uit 1898. Deze kerk staat op overblijfselen van een eerdere kerk en is volledig gebouwd van gietijzer. Als bouwpakket zijn de onderdelen gemaakt en daarna binnen drie maanden in elkaar gezet. Als je naar de kerk kijkt lijkt het hout, maar alles voelt toch echt koud en dus van ijzer aan. De kerk heeft prachtige details en versieringen en ook binnen ziet de kerk er indrukwekkend uit.
We lopen de wijk in. Na een aantal winkeltjes en cafeetjes stijgt de straat fors en komt uit bij de imposante Grieks Orthodoxe School. Een prachtig rood gebouw!
We wandelen wat door de wijk. Veel oude, vervallen huizen, waar toch nog mensen lijken te wonen. Het is een arme buurt. De was hangt buiten, de deuren hangen scheef en de balkonnetjes zijn niet allemaal veilig… en dat is een understatement. Hier en daar een echt vervallen huis, dat op instorten staat.
Het heeft zeker zijn charme, zoals elke oude buurt in een grote stad, maar het voelt ook een beetje raar. De mensen die hier wonen hebben een moeilijk leven en wij komen hier om foto’s te schieten. Bij de gekleurde huizen staan de insta meisjes klaar voor een foto sessie. In verschillende outfits worden ze door vriendinnen vastgelegd. Een vreemde gewaarwording.
Cable Car Pierre Loti
Na Balat gaan we met de Pierre Loti cable car omhoog. De kabelbaan loopt boven een enorme begraafplaats. In deze drukke stad lig je zelfs als je dood bent niet rustig. Opgestapelde graven tussen de bomen. Bovenop de heuvel hebben we een mooi uitzicht over de Gouden Hoorn.
Bij het café met terras kun je een eenvoudige lunch bestellen of een kopje thee.
Deze hoek van de stad is lastig te bereiken. Er wordt momenteel gewerkt aan een nieuwe tramlijn die al voor een deel af is. Je kunt hiermee naar de metrolijn (halte Halic) of met de bus naar Eminonu Kantarcilar. Het laatste stuk kun je lopen naar Eminonu Mavi Marmara, waar de veerboten en de tram naar Beyoğlu vertrekt. Een alternatief is de taxi, maar veel taxi’s vinden het te ver om naar de overkant van de Gouden Hoorn te rijden, dit kost je dus automatisch meer.
Wij pakken de veerboot naar Üsküdar , aan de Aziatische zijde en vervolgens naar Ortaköy. Een leuke drukke wijk. Waar je een paar toeristische straatjes hebt maar waar je ook onder de bewoners bent. Hier koop ik heerlijk Turks Fruit en lekker ruikende zeepjes bij Ortaköy Aktari. Wat een fijne winkel! Daarna gaan we lekker eten bij Rumman, een Syrisch/Libanees restaurant. We sluiten de dag af met een cocktail bij Rika in Beyoğlu.
Ons bezoek was druk en intens maar we vinden het fijn dat we weer een andere kant van Istanbul hebben leren kennen. En we kijken uit naar ons volgende bezoek!